Ο

2 Απρ 2017

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ: Η ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ ΣΕ ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΜΠΗ


 

Η λάμψη των τελετών δεν  είναι δυνατόν, να κρύψει τα προβλήματα

Από τον
Νίκο Σταματάκη*


Περηφάνια και δικαιολογημένη εθνική ικανοποίηση ένιωσαν φέτος όλοι όσοι έζησαν ή έστω παρακολούθησαν από τον Τύπο τις εκδηλώσεις εορτασμού της εθνικής επετείου στις ΗΠΑ. Οι πρωτόγνωρες τιμές που απέδωσε η νέα κυβέρνηση Τραμπ στον Ελληνισμό (να σημειωθεί επίσης η συμμετοχή του Καναδού πρωθυπουργού κ. Τριντό στις τοπικές εκδηλώσεις) ανέβασαν το κύρος της ομογένειας και τίμησαν το ελληνικό όνομα στον Νέο Κόσμο. Ποτέ άλλοτε ο Ελληνισμός των ΗΠΑ δεν διέθετε τέτοια «θεσμική» ισχύ σε μια αμερικανική κυβέρνηση όση διαθέτει σήμερα, όπου σειρά ομογενών, με επικεφαλής τον προσωπάρχη του Λευκού Οίκου κ. Πρίμπους, στελεχώνει τον νέο πρόεδρο της χώρας και κατέχει κρίσιμες θέσεις.


Η λάμψη όμως των τελετών και η θέρμη των προσφωνήσεων στον Λευκό Οίκο δεν είναι δυνατόν να κρύψουν τα προβλήματα οργάνωσης της ομογένειας των ΗΠΑ. Aς αρχίσουμε με το εξαιρετικό παράδοξο: Η συντριπτική πλειονότητα της «επίσημης» ομογένειας (Εκκλησία -στον βαθμό που της επιτρέπεται-, κοσμικές οργανώσεις, think tanks και λόμπι της Ουάσινγκτον και κυρίως ο Τύπος) είχε προεκλογικά ταχθεί λιγότερο ή περισσότερο ανοιχτά υπέρ των Δημοκρατικών και της Χίλαρι. Οι λίγες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν δυστυχώς τον κανόνα. Ενώ οι απλοί Ελληνοαμερικανοί ψήφισαν Τραμπ «με τα τέσσερα», οι φερόμενοι ως ηγέτες ζούσαν στον κόσμο τους αντί, ως αληθινοί ηγέτες, να ανησυχούν, να πρωτοστατούν, να προβλέπουν, να σχεδιάζουν, να οραματίζονται.

Θέλετε παραδείγματα; Ας αρχίσουμε από την Εκκλησία. Ο Ράινς Πρίμπους ήταν επί έξι και πλέον χρόνια εξαιρετικά επιτυχημένος πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, με συνεχείς νίκες και συχνές τηλεοπτικές εμφανίσεις. Περήφανος Ελληνας και χριστιανός πρθόδοξος, που δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να δηλώνει δημοσίως την εθνικότητα και την πίστη του. Κι όμως, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές ούτε το 1% της ομογένειας δεν τον γνώριζε… Η Εκκλησία εδέησε να τον τιμήσει με παράσημο μόνο μετά τις εκλογές μαζί με τον Τζορτζ Τζιτζίκο, που επίσης συνέβαλε ιδιαίτερα στη νίκη του Τραμπ. Και μη μας πουν ορισμένοι «έξυπνοι» ότι τάχατες τον είχαν προσεγγίσει ιδιωτικώς και άλλα φαιδρά… Ετσι άραγε φέρεται η επίσημη εβραϊκή ομογένεια των ΗΠΑ στα παιδιά της; Κοιτάζει σε ποιο κόμμα ανήκουν; Και εκείνοι παραδοσιακά είναι με το Δημοκρατικό Κόμμα. Τα λλά δεν «κρύβουν» τα παιδιά τους που είναι με τους Ρεπουμπλικάνους. Αντίθετα, προωθούν, τιμούν, αγκαλιάζουν και, φυσικά, εκμεταλλεύονται όλους τους επιτυχημένους, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.


[Ο υπουργός Αμυνας Πάνος Καμμένος με τον προσωπάρχη του Λευκού Οίκου Ράινς Πρίμπους]

Ομως τα προβλήματα της Εκκλησίας της Αμερικής είναι πολύ βαθύτερα. Από τότε που ο τελευταίος αληθινός ηγέτης της, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από το Πατριαρχείο, η Εκκλησία της Αμερικής, με περικομμένες πλέον γεωγραφική επιρροή και αρμοδιότητες, ποδηγετείται από τον εγκατεστημένο στην Αρχιεπισκοπή «επίτροπο» του Πατριαρχείου πατέρα Αλέξανδρο Καρλούτσο.

Και επειδή το Πατριαρχείο είναι από νομική άποψη τουρκικό «ίδρυμα», με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον ρόλο αυτόν σε μια αυταρχική Τουρκία, η Εκκλησία παραπαίει στην άσκηση του διπλού ρόλου -θρησκευτικού και εθνικού- που παραδοσιακά έπαιζε. Είναι φανερό ότι αδυνατεί να αναπτύξει πλήρως τον εθνικό της ρόλο, μη τυχόν και ενοχληθεί ο «σουλτάνος». Φτάσαμε μάλιστα πέρυσι, στην ίδια λαμπρή τελετή του Λευκού Οίκου για την Ελληνική Ανεξαρτησία, στο τραγικό φαινόμενο να προσκληθούν και δύο Τουρκοαμερικανοί επιχειρηματίες! (Σημειώνω ότι παρόμοια συνέβησαν πρόσφατα στα Ιεροσόλυμα, όπου στα εγκαίνια της ανακαίνισης του Παναγίου Τάφου προσεκλήθη από τον Πατριάρχη και ο Τούρκος πρέσβης στο Ισραήλ…)

Σαφώς χειρότερη υπήρξε η στάση των ομογενειακών ΜΜΕ. Κανείς -μα κανείς- από αυτούς που τώρα συνωστίζονται για μια δήλωση και «εκστασιάζονται» μπροστά στις «εθνικές προοπτικές» που διανοίγονται επί Τραμπ, τις τεράστιες ευκαιρίες και τα «Σχέδια Μάρσαλ», ΚΑΝΕΙΣ δεν βρήκε τον χρόνο να πάρει όχι συνέντευξη, έστω μία δήλωση από τον Πρίμπους για έξι ολόκληρα χρόνια! Μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο θα πείσει και τους πιο δύσπιστους. Δυστυχώς, εδώ δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Μα, για έξι ολόκληρα χρόνια που ο Πρίμπους ήταν ηγέτης του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που το οδηγούσε από νίκη σε νίκη, που το έφτασε να κατακτήσει Βουλή, Γερουσία και Λευκό Οίκο, που έβγαινε για χρόνια τακτικότατα στο πρόγραμμα του Τζορτζ Στεφανόπουλου και τον χαιρετούσε στα ελληνικά τιμώντας την καταγωγή του, δεν σας κίνησε την προσοχή, αθεόφοβοι;

Επιτρέπεται λίγους μήνες πριν από τις εκλογές να τον ξέρει μόνο η μάνα του, που ήταν επί χρόνια δασκάλα σε ελληνικό σχολείο; Βυθισμένοι οι περισσότεροι άνθρωποι των ομογενειακών ΜΜΕ στον παλαιολιθικό αριστερισμό τους, αισθάνονται απέχθεια έως μίσος για όποιον πρεσβεύει αντίθετες ιδεολογικά θέσεις (με λίγες προεκλογικά εξαιρέσεις, κυρίως στο ραδιόφωνο).

Οι υπόλοιποι απλώς εξυπηρετούν στενά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και κυκλώματα…
Ανάλογα έπραξαν και οι περισσότεροι «ηγέτες» των κοσμικών οργανώσεων και οι γνωστοί «λομπίστες», οι οποίοι εκ πεποιθήσεως είναι «σιγουρατζήδες» και δεν θα ψήφιζαν ούτε τον αδελφό τους, εάν επρόκειτο να «ρισκάρουν» τις διασυνδέσεις τους με το διεφθαρμένο κατεστημένο της Ουάσινγκτον.

Tο εκπληκτικό είναι ότι όλοι αυτοί, Εκκλησία, λομπίστες και δήθεν «φωτισμένοι» άνθρωποι του Τύπου, γνώριζαν ότι τυχόν εκλογή της Χίλαρι θα έφερνε σε θέσεις-κλειδιά τους βοηθούς της, αντιπαθητικές και ανθελληνικές φυσιογνωμίες, όπως η Βικτόρια Νούλαντ, και θα ισοδυναμούσε με καταστροφή στα εθνικά μας θέματα. Επέλεξαν να στηρίξουν τη Χίλαρι γνωρίζοντας ότι την είχε κυριολεκτικά «αγοράσει» το σουνιτικό Ισλάμ (Σ. Αραβία, Κατάρ, Τουρκία), εναντιωνόμενοι στα ελληνικά συμφέροντα και πηγαίνοντας αντίθετα με την συντριπτική πλειονότητα των ομογενών!

ΥΓ. Και κάτι τελευταίο: Θα μπορούσε να λείψει το βλαχομπαρόκ σκηνικό «μπουζούκι-σουβλάκι» από την ελληνική παρουσία στον Λευκό Οίκο. Είδαμε και πάθαμε να συμμαζέψουμε τα «καψουροτράγουδα» από την παρέλαση στην 5η Λεωφόρο, τι τις θέλαμε τις διπλοπενιές στον Λευκό Οίκο; Πότε θα σοβαρευτούμε επιτέλους;

* Ο Νίκος Σταματάκης είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών, διεθνολόγος και επιχειρηματίας που ζει και εργάζεται στη Ν.Υόρκη


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου